21 oktober - Dag tegen Kanker

De moed van kankerpatiënten is onvoorstelbaar

In haar kapsalon en in haar praktijk voor haarwerken helpt Isabelle Nijs bijna dagelijks kankerpatiënten die door chemo hun haar verliezen.

Isabelle: “De patiënten waar ik het meeste mee de maken krijg, worden behandeld voor borstkanker. Dat is vaak een urgent traject: de tijd tussen de diagnose en de eerste chemo-behandeling, is dikwijls kort. Kanker is sowieso een reeks van opeenvolgende klappen die mensen te verwerken krijgen, maar bij een aggressieve borstkanker volgen de klappen elkaar wel érg snel op. Patiënten worden dikwijls verrast door de snelheid waarmee de chemo aanslaat en door de snelheid waarmee het haarverlies optreedt…”

Ook in overlevingsmodus wil je er nog goed uitzien

Isabelle Nijs: “De plotse confrontatie met borstkanker zorgt echt voor een bombardement van emoties, beslissingen die moeten worden genomen, praktische zaken, …allemaal op het moment dat mensen eigenlijk al aan het vechten zijn voor hun leven. En dan, plots krijgen ze een foldertje in de hand gedrukt om een pruik te kiezen… De nood aan begeleiding daarbij wordt nog vaak onderschat. En daar bestaan ook wel wat misverstanden en vooroordelen over. De moed van kankerpatiënten is onvoorstelbaar, maar de buitenwereld begrijpt dikwijls niet ‘waarom mensen in overlevingsmodus zich nog zorgen zouden maken over hun uiterlijk’… “

Het levensbelang van een beetje koketterie

“Het is vreemd, maar dat kleine stukje empathie ontbreekt zo vaak. Mensen kunnen echt meeleven met kankerpatiënten, hen oprecht het allerbeste toewensen … en toch geen benul hebben van het enorme belang van dat - ogenschijnlijk - klein beetje koketterie. Jezelf mooi maken, nog eens de tijd nemen om met jezelf, je uiterlijk, je uitstraling bezig zijn, jezelf nog eens tevreden kunnen bekijken in de spiegel, … die dingen zijn echt van levensbelang voor de levenskwaliteit. Je, ondanks die ziekte, toch nog even goed voelen in je vel - volgens mij draagt dat absoluut bij tot het herstel. Daar kan ik niet genoeg op hameren. Ik ben er zeker van dat zo’n zogezegd ‘kleine’ maar in mijn ogen noodzakelijke accentjes in levenskwaliteit een patiënt meer hoop en moed geven. Het zijn punten van houvast, van waardigheid, die patiënten zéker weerbaarder maken. Daar ben ik van overtuigd.“

Terug naar het overzicht